Kadıköy özdeşiz senle....

Rüyamda camiden bozma
Kilise viranesi gördüm.
Yıkıntıda zümrütler,
Yakutlar ışıl ışıl
Renk renk saklı
Ama ortalık yerde.

Sende böylesin Kadıköy.
Boynu bükük kalmış kiliselerinle...
En şaşalı dönemlerde dahi
Özenilmemiş camilerinle....
Yine de hayatın merkezindesin
Pırıl pırıl rengarenk vitrinlerinle...

Anlamsızlığın dereleri sokaklarınla...
Her gün etrafından akıp giden komşu hayatlarla...
Ben mi sana anlam verdim;
Yoksa sen mi bana?

Annemin ninnisi gibisin
Beni teselli eden
Bahariyedeki sinemalarınla...

Gece lambalarının aydınlığında
Süreyya sinemasının eski devir haşmeti
Vurur taşlığa...
Mayıs’ın...
Seni koynuna çeken ılık,
Eskinin toz kokulu melteminde,
İki sinema arası
Fenerbahçe stadının
Parlak ışıklarına karışan
Yatak odasındaki bakireyle eriyen
Eridikçe kendini yitiren
Pervaneler misali ateşte yanarken
Çıkardığımız o mutlu yok oluşta
Golle beraber coşkunun
Doruğuna varan
Binlerce benlerle...
İsterik çığlıklar arasında
Sen beni göklere yükseltirken
Başımı kaldırıpta
Dolunayı sende gördüm Kadıköyüm.

O anın büyülü güzelliği
Senle beni nikahladı
Çamla gül ağacının
Buluştuğu kamelyada

O anlam anıydı
Beni öncesiz ve sonrasız kılan
O andı hep ulaşılmak istenen
Hedon hedon çığlıklarıyla
Bir anda sonsuzu bahşeden

Yine O anlam anıydı
Beni sonrasında
Anlamsızlığın
Çukuruna düşüren

Benim gibisin sokaklarınla...
Al benili ama
Çiğnendikçe hoyratça
Kirlenmiş ve aldırmaz
En güzel yerlerin
Yoğurtçu parkın gibi
Kokar olmuş
Yaşamadan da olmuyor
Bedelin, değerin yüksek olsa da

Terkedildim...

Ölmeyi bırak,
Hiç doğmamış olmayı diledim
Sevgilinin elvedasında...

Yeldeğirmeninden aşağı
Mendireğin feneriydi tesellim
Hele o denizde
Kız gibi süzülen vapurların
Ahhh..
Ne güçlü yanık merhemiydin

Hüznün en koyulduğu yerde
Hazan mevsiminin
Ahmak ıslatan yağmurunda
Bir ahmaktım artık ben
Göklerin dışa vuramadığım
Göz yaşlarımı döktüğünü
Umacak kadar

Çaresizce attım kendimi
Moda’nın sıcak sahlebine doğru
Yuğurtçu Parkını aşıp
Denizi dolanacakken
Gördüm
O en köşede
Denize ulaşan apartmanın bahçesinde
Teras katına kadar uzanan
Yere göğe kol kanat geren
Çınarını

Yağmurun altında
Soğuktan titreyen ben
O Çınar oldum
Yıkılmadan ayakta kalacaktım
Hayatı acısıyla da
Kokan Kurbağalı Deresiyle de
Her şeye rağmen
İçimde taşıdığım yaşam azmimle
Sunulmuş bir armağan yapacaktım.

Sahlebi yudumlarken
Ali Baba’da
Islanmış sıçana dönmüş halimle...
Ben artık gülümseyebiliyordum
İnsanlara
Yudum yudum içim ısındıkça
İnsanlarını da görmeye başladım senin
Tıpkı senin gibi hayatın kıyısına asılmış
Sım sıkı sarılmış taşına toprağına
Yaşam azmiyle
Hikayem nereye kadar giderse gitsin
“Ben varım; Ben varım” diyen
O tekrar eden döngüdeki
Direniş dolu,
Yanık sesli,
Yanık tenli,
Gönlüde yanık ademine
Ben de gülümsedim senle
Hayata
Gittiği yere kadar

Hayatın sırlarına ermek için
Üniversite kitaplıklarında
Ruhunu şeytana satmak yok
Mahçup genç kız edalarıyla
Bilgiye gebe kalmak için
Başı önünde yollarda gitmek yok
Goethe’nin Faust’u artık yok.
Sana,
İnsanlarına,
Akan anlamsızlığın derelerine
Bakmayı bilmek
Yeter de artar bile...
Ayn-ül Cem’e ulaşıp Hacı Bektaşi Veli’de
“En-el hak” deyip hayata anlam bulmak...
Tanrı ile değil;
Bana beni anımsatan
Bir Kadıköylüye gülümsemekle...

Senle hayal dünyasının cazibesi içinde
Ana gemide sirenlerin güzel sesinin çeldirmesiyle
Recep gibi gerçeğin kayalıklarına çarpıp yok olmak yerine
Yaşama olağan tüm çıplaklığıyla
Bakma cesareti gösterip eylem koyan, direnen
Eylemin ateşiyle denizin taşın kaynayıp patladığı ve
Beni zincirlerimden kurtarıp havaya savurduğu yerde
Küllerimden yeniden doğarım
Zümrüt-ü Anka misali...

Ne büyük hocasın sen anlayabilene...
Sancıları dindiren ebe,
Ulu Bilge Sokrates,
Cumhuriyet Halk Partili Kadıköy.

İşte geldi Kahinin
O her şeyi bilen
Şeytanın ******su
Ucube
Kör, sağır, dilsiz
Ne kadın, ne erkek
Ne de yavrular
Ama ölümsüz
Karşılığında O,
Her şeyi bilen Bilge
Gamlı Baykuş