sevdiğini sanıyordum

Sanmıştımki beni sevmiştin.Sanmıştımki sevilmişdim ben,yanıldığımı bilmiyordum,nerden bilebilirdimki.
Ne büyük bir yanılgı ah bir bilsen.
Artık ahlar vahlarda yetmiyor bana.Bir insanın kendine acımasının ne demek olduğu şimdi çarpıyor yüzüme.
Utanma duygusunun bu denli acımasız olduğunu şimdi daha iyi anlıyorum.
Belkide;Sadece suçlu ben değilimdir diye,düşünmek bağlıyor beni hayata.
Tek suçum senin beni sevdiğini düşünmek galiba.Bir tek düşünce bir insanı bu kadarmı incitir.
Bu yara ne,kapanmaz bir günah bilirmisin.Nerden bileceksinki,sen sadece kendini yazabileceğin,kendini kandıra bileceğin,yazılar yazmak için seçmiştin beni.
Sadece benimi yoksa hayata tutunmak için seçtiğin diğer sevdası yitik sevdalılarımı.
Şimdi ne acıyorum bizlere bir bilsen.Kim bilir diğer sevdalıların ne hayalleri vardı.
Belki birinin bir işi olacak,belki bir diğeri senle bu ülkeyi yeniden kurtaracaktı.
Bir diğeriyle aşkın kitabını yazacaktınız.Oysaki hepsi seni gerçekten sevdiği insan olarak görmüşlerdi.
Tek suçları sevmekti.Öylemiydi gerçekten bilmiyorum.Seninde onları sevdiğini kendileride inanmıştı belkide.
Herşeyi anladıkları vakit gidiyorlardı hepsi teker teker.Birer birer kopuyorlardı hayatından.
Ve sen onların gidişlerini seyrediyordun.Onlardan sonra yakacağın ağıtlardı,aşk senin için.
Gitsek bile bir parçanı bırakıyordun bizde.Birşeyler bizi sana bağlamalıydı.O denli yaşıyordum hayatı.
Yazdığın yazılar bizi senden koparamıyordu.Biz gittikten sonra bizi nasıl sevdiğini.
Belkide tekrar bağlıyordu bizi sana yaktığın ağıtlar,yazdığın yazılar.
Sonra bizi tekrar yetim tekrar öksüz bırakıyordun.Ya sonra,sonra mı bir piçmişiz gibi kesiyordun.ortadan.Acımadan.Sana olan son sevdamızı artık yazmıyordun ki.
Oysaki sen yazmasan yaşayamazdınki.Sen yazmasan nefes alamazdınki.Çok sonraları anlıyorduk yazmayı bırakmadığını.
Ve yazdığın bütün ağıtların bize değilde kendinde olan sevdana yazdığını.Bize tekrar gitmek düşüyordu,biz tekrar bizi yazarsın ümitleriyle yaşıyorduk.
Meğerse biz senin bizi sevdiğini sanıyorduk.