Bir gün aşık olabileceğim aklımın ucundan bile geçmezdi. Ama derler ya; hayatta olmaz olmaz diye bir şey olmaz diye. Benim hikayem de böyle bir hikaye işte. Bundan 4 sene önce onu ilk defa gördüğümde, çok güldüğüm hatta alay ettiğim o klişeleşmiş Türk filmi sahnelerindeki esas kızın esas oğlanı görüşü muhabbetini yaşamıştım adeta. Hikayemiz böyle başlamıştı. 30.11.2001. Güzel bir gündü. Ortak arkadaşlarımız sayesinde tanışmıştık. Daha o ilk merhabada birbirimize kilitlenmiştik.
Konuşmaya başlayınca sanki birbirimiz için yaratıldığımızı düşünmeye başlamıştık. Kendimi garip hissediyordum. Bir çocuk gibi mutluydum. İçim içime sığmıyordu adeta. Saatlerce konuştuk onunla. Masadaki herkesi unutmuştuk. Ve bir kaç gün sonra beraberliğimiz başlamıştı. Herşey bir rüya gibiydi. Ve ben herşeyin bu denli kusursuz olmasına şaşırıyordum. Çok mutluydum onunla. Bana bütün acılarımı unutturuyor ve beni her geçen gün biraz daha çoğalan sevgi duvarıyla sarıyor. Kendine hergün yeniden aşık ediyordu. Birbirimizi çok ama çok seviyorduk. Benim çocuksu yanım onun olgunluğu ile bütünleşiyordu.
Sadece sevgilim değildi karşımdaki adam. O kocaman kalbiyle bazen babam bazen sevgilim bazen de sırdaşım oluyordu. Kısacası bana hayatı ve aşkı öğretiyordu. Öylesine toydum öylesine çocuktum ki. Ama yine de çok sevdim. Annemi anlamaya başlamıştım. "İlk göz ağrısı unutulmaz kızım" derdi. Evet. Şu an şu satırları yazarken bile ona hak veriyorum. Unutulmuyor. Herşey çok güzel devam ediyordu. Birbirimize çok büyük destek oluyorduk. İlişkimizin 2. senesinde artık hayatı birlikte paylaşmanın ve güne beraber "Merhaba" demenin vaktinin geldiğini farkettik ve nişanlandık.
Aileler arasındaki sorunları ve daha bir çok engeli göğüsleyerek aşkımıza sahip çıktık. "Aşkı bir kez bulunca insan asla vazgeçmemeli" derdi bana hep. Ben de ona inanırdım. Ama hayat bu derler.. İnsanın başına ne geleceği belli olmaz nelere katlanır yürek. Ne acılara göğüs gerer. Ne fırtınalara dayanır da ayrılığa boyun eğer. Büyü bozulmuştu. Her ilişkide yaşanan o ufak kavgalar artık yıpratmaya başlamıştı yüreğimi. Ama onun o sözü tutardı beni. İnsan aşkı bulunca vezgeçmemeli!!! Vazgeçmemek için her şeye katlanır olmuştum. Bizim aslında hiçbir sorunumuz yoktu. Ama sürekli üçüncü şahısların lafları yüzünden o kocaman yürekli adam beni kırıyordu. Ve bir gün sessiz sedasız bir şekilde çekip gitti hayatımdan. Bana hiç bir açıklama yapmamıştı. Sadece "Böyle olması gerekiyor küçücük" dedi. O an hiç birşey düşünememiştim. Sadece hayatın aslında yaşamak istemediklerimizi yaşattığını anlamıştı küçük yüreğim. Canım acıyordu. Hem de çok.
Çok özlüyordum onu. ve bunu dile getirmekten de yorulmuyordum. "Zamana bırak, zamanla küllenmeyecek ateş yoktur" diyenler yanılmışlar. Eğer onlar da benim kadar sevseydiler bu aptalca ve absürt cümleleri kurmazlardı. Çok incinmişti yüreğim, gururum, duygularım. Anlamaya çalışıyordum nedenini. Bu vedayı o istememişti. Emindim. Ve bir gün gerçeği anladım. Anladım da bedeli ağır oldu. O kocaman yürekli adam başka kollarda merhaba diyecekti sabaha az sonra. Evet. Evleniyordu. Beni aradı ve "Ne olur gel bu gidiş yürekten değil" dedi. Bir kez daha acıtarak tüm bedenimi gittim. Beni tanıyanlar engel olmak istediler. "Yapma daha da incineceksin" dediler. Ama yürek söz dinlemiyordu ki sızlarken.. Evet kelimesinden nefret etmiştim o gün. Bizim şarkımızda dans etti onunla. Gözleri dolu doluydu ve hep bana bakıyordu. Zordu. Hem onun için hem de benim için. Saatlerce onu izledim. Ve sadece bir not bıraktım ona. Şöyle yazmıştım notumda: "Sen bana aşkı bulunca asla vazgeçme derdin bir zaman... Sana inandım ve vazgeçmedim... Ama canım acıdı..." Bugün annem "gerçek sevgi vazgeçmeyi de bilmektir kızım" dedi.
Artık ondan başka inanabileceğim kimsem kalmadı. İşte bu yüzden küçücük, o kocaman yürekli adamın sevgisini kalbine gömmek zorunda olduğunu anladı. Vazgeçtim sevgilim... "Birkaç gün sonra beni arayıp bana bütün her şeyi açıklasa da bir anlamı kalmamıştı. Bizim hikayemizin sonu mutsuz bitse de yine de pişman değilim. Çünkü hayatımın en güzel, en mutlu, en umutsuz, en acı ve hepsinden önemlisi en aşık günlerini onun sayesinde yaşadım. Şimdi ondan bana bir kaç resim bir alyans ve bütün bir boşluk kaldı. Belki ona ait olmayacak ama LAVİNİA'ma aşkı ve acıyı anlatabileceğim bir hikayem ve ders olsun diye ona vereceğim hatıralarım var.
Ve son olarak anladım ki gerçek sevgi gerçekten vazgeçmeyi bilmekmiş. Aşkınıza sahip çıkın kolay bulunmuyor. Ama aptal aşık olun da kör aşık olmayın..
Anasayfa 
Kayıt Tarihi
Konu: KÜÇÜCÜKk 
Paz Nis. 12, 2009 5:13 pm
